Vertrouwde onzekerheid

Deze week bereikte ons een zorgelijk bericht over de toekomst van het jonge bedrijf waar partner werkt. Vanavond is er een speciaal ingelaste meeting om 'strategie te bepalen'. Volgens de baas staan er geen banen op het spel. In oktober loopt het contract van partner af. Als ik de baas zou zijn, zou ik niet lang na hoeven denken over verlenging...Maar goed, we kennen de details nog niet.

Het gekke is dat ik van dat nieuws niet in een ongelooflijke stresskramp ben geschoten. Het lijkt wel alsof we langzaamaan gewend raken aan onzekerheid. Onzekerheid is in deze tijd tenslotte de 'status quo'. We komen er wel uit en ditmaal net iets makkelijker dan vorig jaar. We zijn inmiddels gewend aan een paar tandjes minder consumeren. Daarnaast knipoogt een flink gegroeide buffer ons geruststellend toe. En sinds juni zit ik iets breder in het salaris. Kortom: been there, done that, kom maar op!

Laatst las ik een interessant stuk van socioloog Cees Schuyt waarin hij het onderscheid aanhaalt tussen noden en wensen. Kern van zijn betoog is dat we de uit de kluiten gewassen verzorgingsstaat weer op orde krijgen als de overheid gaat bezuinigen op wensen, maar blijft klaarstaan voor de burgers met noden. Volgens Schuyt zijn we het verschil tussen de begrippen noden en wensen uit het oog verloren. Belangrijkste verschil zit hem in de emotionele beleving. Het niet kunnen vervullen van noden gaat gepaard met gevoelens van paniek, urgentie en machteloosheid. Het niet kunnen vervullen van wensen gaat gepaard met een vervelend en gefrustreerd gevoel, maar je kunt je voorkeur aanpassen aan wat er wel te bieden of te behalen valt. Het niet vervullen van noden maakt mensen onvrij. Het niet vervullen van wensen maakt mensen niet minder vrij dan ze al waren.

Mochten we straks genoodzaakt zijn om een stapje terug te doen, wordt deze vraag weer actueel: "Is deze uitgave node of wens? En hoe frustrerend het soms ook is om je je wensen te ontzeggen, je gaat er niet dood aan.
Afgelopen weekend stond in het teken van die wensen. Ik was bij een überhippe borrel: buiten, warme zomeravond, prachtig uitzicht, leuke muziek, lekkere drankjes. Zonder moeite €50,- stukgeslagen. Op die plek ontstond een andere wens: er net zo hip uitzien als sommige bezoekers. Het verlangen naar nieuwe kleding was sinds vorig jaar tot een dieptepunt gedaald, maar werd bij het aanzien van zoveel hipheid ruw uit zijn slaap gerukt. Dit weekend wil ik toegeven aan die wens. Pure luxe, mooie kleren kopen. Tot oktober heb ik de tijd om aan dit soort wensen gehoor te geven. Daarna gaan we misschien weer in het zuinige stramien. Of misschien valt het uiteindelijk toch mee. Je weet het niet, daarom...CARPE DIEM!