woensdag 23 januari 2013

Onbereikbaar

Bron: educatie.ntr.nl Land van Melk en Honing Onbereikbaar

Weet je nog, de tijd dat er geen mobiele telefoons waren? Mocht je het je niet meer kunnen herinneren, kun je je geheugen opfrissen met dit filmpje. Het gaat over mobiel bellen in 1999. Een grappig filmpje en ergens ook wel confronterend. Zo'n 14 jaar geleden vond men het idee om constant met een mobiele telefoon rond te lopen en altijd en overal maar bereikbaar te zijn niet noodzakelijk. Wat zijn de tijden dan veranderd!
Of het nu een belletje, een sms'je, een whatsappje, een tweetje of een facebookberichtje is: meerdere momenten per dag wordt er contact gezocht en word je geacht om daar direct op te reageren.

Een telefoon is een handig tijdsverdrijf als je moet wachten of in de trein zit. Hoe vaak zie je niet een hele treincoupé vol mensen turend op het kleine schermpje van hun telefoon of bellend met de bekende boodschap: "ik zit nu in de trein".

Er is zelfs al een naam bedacht voor de herkenbare angst om je telefoon te vergeten: nomofobie. Meer dan de helft van de telefoonbezitters schijnt in paniek te raken bij de gedachte dat ze telefonisch niet bereikbaar zijn. Veel mensen die merken dat ze hun telefoon vergeten zijn, keren terug naar huis om de mobiel alsnog op te halen. Tja, je voelt je toch onthand zonder zo'n ding in je tas.

Constante bereikbaarheid kan leiden tot stress, aldus verschillende onderzoeken. Prikkelbaarheid, verminderde concentratie en moeite om te ontspannen zijn symptomen die daarbij genoemd worden. Doordat je tegenwoordig makkelijk kunt mailen met de telefoon, kunnen werkdagen ook steeds langer worden, omdat de behoefte om 'even mail te kijken' soms onbedwingbaar lijkt te zijn en de werkcommunicatie ook buiten kantoortijden vrolijk doorgaat.

In contact zijn met mensen is leuk en prettig. Ook ik kan de gehele treinrit vullen met de telefoon en soms heb ik bij vlagen last van nomofobie. Maar soms is het ook weleens te veel. Soms wil je er 'even niet zijn'. Maar niet reageren maakt mensen ofwel ongerust, omdat ze denken dat er iets mis is ofwel mensen denken dat je ongeïnteresseerd bent. Er zijn steeds meer bedrijven met een cultuur van 24-urige bereikbaarheid. Je zou je er bijna schuldig over voelen als je dan niet reageert.

Toch vind ik het enorm gezond om af en toe even 'offline' te gaan en de verbinding met de buitenwereld te verbreken. Telefoon uitzetten, ergens in de hoek leggen en negeren. In plaats daarvan boekje lezen, muziekje luisteren of desnoods naar de muur staren. Echte noodgevallen zijn gelukkig zeldzaam en meestal zijn berichten niet zo dringend dat een reactie niet een uur of 24 kan wachten.

Komende zaterdag wordt voor mij weer eens een onbereikbaarheidsdag. Het enige contact dat ik maak is in real life als een vriendin van mij langskomt. Uiteindelijk vele malen waardevoller dan alle virtuele communicatie bij elkaar.

Ben jij ook wel eens lekker onbereikbaar?

vrijdag 18 januari 2013

Consumeren

Bron: thestyledistrict.com Sale landvanmelkenhoning.blogspot.nl
Het was weer eens chaos in de stad en dat had een duidelijke reden: SALE! Aangezien partner en ik het afgelopen jaar zo goed als geen nieuwe kleren gekocht hadden, leek het ons wijs om van de schreeuwerige sale-aanbiedingen gebruik te maken en de kledingkast weer op een wat hoger niveau te tillen.
Ik heb een verschrikkelijke hekel aan winkelen, maar moest er dan toch aan geloven: al slenterend door te nauwe straatjes die op zich breed genoeg zijn, maar niet berekend op grote hordes homo sapiens die, dolgedraaid door de overmatige prikkels vanuit de winkeletalages en de chemische roes van grote hoeveelheden dopamine die vrijgekomen zijn na het kopen van een begeerd kledingstuk, jacht maken op DE volgende aanbieding.

Wat was de opbrengst van de jacht?
- Schoenen ad €25,-
- Spijkerbroek ad €35,-
- Vestje ad €4,95
- Pyjama ad €10,-
Aangevuld met een overheerlijk vreselijk slecht patatje mét die we opgepeuzeld hebben in een tochtige snackbar vol met andere uitgehongerde jagers-verzamelaars.

Thuisgekomen kon ik niet nalaten om de pyjama maar meteen aan te doen. Als er iets fijn is, zeker met dit weer, is het wel een heerlijk warme, confortabele, knusse, kneuterige pyjama. Jeetje, wat voel ik me rijk, elke keer dat ik die pyjama weer aantrek!

Zo, voorlopig weer genoeg geconsumeerd zou je zeggen. Ik kan weer even vooruit. Maar toen kwam de postbode. Ik heb het afgelopen half jaar meegedaan aan een actie waarbij je per maand de reiskosten voor woon-werkverkeer met het openbaar vervoer moest bijhouden en opsturen. De actie is erop gericht om mensen te stimuleren met het openbaar vervoer te gaan. Die stimulering heb ik op zich niet nodig, omdat ik geen auto en geen rijbewijs heb en lopen naar het werk gezien de afstand geen optie is. Maar goed, er werden VVV-bonnen in het vooruitzicht gesteld, dus heb ik braaf mijn reisgegevens opgestuurd. En wat blijkt? In het envelopje zaten VVV-bonnen ter waarde van maar liefst €180,-!

Vol ongeloof heb ik die bonnen wel 10x lopen tellen, maar het is echt waar. Tja, en dan slaat de paniek toe. Na een jaar vol consumindergedrag en na ons grote sale-avontuur lijkt het ineens verschrikkelijk moeilijk om te bedenken waar je nu toch ineens die bonnen aan uit moet geven. Kleren kopen hoeft niet meer en de drang om meer spullen ons huis binnen te slepen is juist omgeslagen in de drang om spullen het huis uit te krijgen. Wat te doen? Volgende consumeer-ideeën zijn er ontstaan:

- het wijnrek aanvullen;
- draconisch lekker uit eten gaan;
- bonnen voor de (altijd zo dure) bouwmarkt gebruiken voor kleine verfklusjes en lampen (schaam schaam: er ontbreken nog 3 fatsoenlijke lampen in ons huis, dat zijn nu gewoon kale peertjes);
- een fatsoenlijke tas kopen voor naar het werk.

De bonnen zijn onbeperkt geldig, dus ik kan er nog even over nadenken. Hebben jullie ook weleens zo'n meevallertje gehad? Wat zouden jullie met die bonnen gaan doen?

vrijdag 11 januari 2013

Solidair zijn

Bron: mens-en-samenleving.infonu.nl landvanmelkenhoning.blogspot.nl


De kranten stonden er van de week vol mee: solidariteit. En dan met name in de zorg. Het Centraal Plan Bureau kwam maandag met het rapport Solidariteit onder druk? Zorg op maat heeft toekomst.
Het CPB concludeert dat de solidariteit in ons zorgstelsel onder druk komt te staan, omdat mensen met een hoger inkomen het meeste bijdragen aan de collectieve kosten van zorg, terwijl het zorggebruik door mensen met een lage opleiding groter is dan het zorggebruik door mensen met een hogere opleiding. Erg boeiende materie! In plaats van af te gaan op wilde uitspraken van politici, ben ik het rapport gaan lezen.

Zo'n 83% van de zorg wordt collectief gefinancierd. Hierdoor kan iedereen, ongeacht inkomen, een beroep doen op zorg van dezelfde kwaliteit. Jan, de hoogopgeleide betaalt gemiddeld genomen 4000 euro per jaar ten behoeve van het collectief, terwijl Kees de laagopgeleide slechts 2000 euro per jaar betaalt. Kees 'kost' echter 3000 euro per jaar, terwijl Jan slechts met 2000 euro per jaar op ons collectieve zorgsysteem drukt. Voor Kees levert het collectief dus uiteindelijk 'winst' op, maar Jan betaalt meer dan wat hij gebruikt.
Hierbij wordt voorspeld dat de zorgkosten de komende tijd alleen maar zullen stijgen. En je raadt het al: Kees gaat ons dan nog meer kosten dan Jan en het verschil tussen de bijdragen van Jan en Kees aan de colllectieve zorg wordt bij ongewijzigd beleid nog groter.

Uit onderzoek blijken een aantal opvallende verschillen tussen Jan en Kees. Jan wordt ouder, want Jan is ook gezonder. Feit dat Jan langer zal leven dan Kees en dus ook langer gebruik kan maken van zorg leidt er nog steeds niet toe dat Kees minder zorg gebruikt. In zijn kortere leven maakt Kees meer gebruik van zorg dan Jan. Die Kees toch. Jan vindt dat Kees zou moeten stoppen met roken, gezonder moet eten en meer moet bewegen. Het is toch asociaal dat Kees met zijn ongezonde levensstijl zo'n aanslag pleegt op het zorgstelsel? Kees daarentegen vindt dat hij hartstikke gezond leeft. Jan heeft het goed, die woont in een mooi huis en heeft een relaxte kantoorbaan. Kees huurt een huis waar het altijd vochtig is en hij verricht zware fysieke arbeid. Misschien wil Jan eens ruilen met Kees! Kijken hoe lang Jan dan nog zo gezond blijft.

Wat is eerlijk en solidair? Wie moet er voor de stijgende zorgkosten betalen? Volgens het CPB hebben we twee keuzes: of Jan en Kees gaan elk even veel betalen of we vinden dat Jan met zijn hogere inkomen relatief meer moet blijven bijdragen dan Kees. Als Jan en Kees evenveel moeten bijdragen, zal dat afhankelijk van de groei van de zorgvraag voor allebei 850 tot 2750 euro extra lasten betekenen. Als Jan meer moet gaan betalen dan Kees, zullen de inkomensafhankelijke premies moeten stijgen (zo'n 4 tot 14%). Hier gaat Jan met zijn hogere inkomen dus meer last van krijgen dan Kees. We kunnen ook polderen en de middenweg kiezen: Jan en Kees gaan beiden 975 euro meer betalen aan de zorgverzekering en daarnaast worden de inkomensafhankelijke premies verhoogd met zo'n 9%.

Als Jan moest kiezen, zou hij kiezen voor de eerste optie. De zorgkosten blijven voor hem een relatief geringe last. Kees vindt dit minder fijn, want hij zal een groot stuk van zijn vrij besteedbaar inkomen kwijt zijn aan zorgkosten. Kees is nu al een relatief groter deel van zijn inkomen kwijt aan zorgpremie en eigen risico dan Jan.
Jan zal zeker niet kiezen voor de tweede optie. Hij betaalt dan 4000 tot 7000 euro meer aan zorglasten, terwijl zijn zorggebruik slechts met 2000 tot 4000 euro toeneemt. Dat is ook niet goed voor ons land: het vermindert dan de werkgelegenheid (werken loont minder) en minder economische groei (Jan kan minder uitgeven aan andere dingen).
Keuze 3 is eigenlijk wat we nu ook hebben. Iedereen betaalt ongeveer evenveel aan basisverzekering, maar mensen met hoger inkomen dragen daarnaast via de inkomensafhankelijke premies nog iets meer bij. Beide premies (nominaal en inkomensafhankelijk) stijgen.

In het verlengde van dit vraagstuk, stelt het CPB ook een ander dilemma aan de orde: willen we dat zorgaanbod voor iedereen hetzelfde blijft of mogen mensen meer ruimte krijgen om zelf te kiezen? De basisverzekering kan dan kleiner worden ten gunste van aanvullende verzekeringen of private zorg. Kees, zo stelden we net al, is door de gelijke premie zorgverzekering en eigen risico een relatief groter deel van zijn inkomen kwijt aan zorg dan Jan. Hij kan niet kiezen voor een kleiner basispakket, zodat hij meer inkomen overhoudt voor andere dingen. Jan op zijn beurt kan niet kiezen voor betere zorg.

Nou, de reacties op het onderzoek logen er niet om! Ik vind het vreemd dat het CPB-rapport door sommigen direct van tafel geveegd wordt. De gegevens die het CPB presenteert zijn helpend in de discussie rondom de toekomstbestendigheid van ons zorgstelsel. Toch is het een wat eenzijdig en theoretisch rapport. Er zal toch ook gekeken moeten worden naar het voorkomen van grote stijging van de zorgkosten, bijvoorbeeld door  het anders en efficiënter organiseren van de zorg en de preventie van een ongezonde levensstijl. De discussie moet niet alleen theoretisch, maar vooral op menselijk niveau gevoerd worden zonder in het 'wij-zij' te vervallen.
Dat hoogopgeleiden meer betalen aan collectieve zorg en er minder 'uithalen' vind ik geen acute bedreiging van de solidariteit. Wees blij en voel je een gezegend mens als je gezond bent! Daarnaast, laagopgeleiden betalen ook mee aan de studiefinanciering voor hoogopgeleiden, autolozen betalen mee aan de snelwegen waar ze geen gebruik van maken,  mensen zonder kinderen betalen mee aan de kinderbijslag en kinderopvang, mannen betalen mee aan de anticonceptiepillen van jonge vrouwen etc. Iedereen draagt wel wat bij en waarom ook niet? Het zijn ten slotte voorzieningen waar we ontzettend trots op kunnen zijn. Je hoeft er toch niet altijd op individueel niveau beter van te worden?

Santé!

vrijdag 4 januari 2013

Kijkplezier

Bron: dutchcowboys.nl www.landvanmelkenhoning.blogspot.nl Kijktips


Zo af en toe is het heerlijk om even lekker Uitzending Gemist te kijken! Daar we (bewust) geen televisie hebben, kijk ik hier zo af en toe eens om te zien of er nog iets interessants bij zit. Ik heb twee kijktips:

1. Het Brein van de Bankier
Joris Luyendijk duikt onder in het financiele brein van de Londense City en daalt af in de hoofden van de meester-bankiers. Boeiende materie en een zeer interessante blog: Joris Luyendijk Banking Blog

2. Hollands Welvaren
Over rijke mensen in Nederland. En wat ze doen om de kwaliteit van hun leven en dat van anderen te verbeteren. Werkt toch wel erg sterk op de lachspieren!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...