Ik heb het boek van Hormann nog niet eens gelezen, maar de kreet ' het nieuwe nietsdoen' spreekt me nu al aan. Twee weken terug zwaaide ik een collega uit die op zijn 61ste met pensioen mocht. Hij verheugde zich al op luie ochtenden, mooie fietstochtjes en fantastische stedentripjes. Het lijkt dan net alsof je leven na je pensioen pas echt begint. Maar ja, als ik moet gaan zitten wachten totdat mijn pensioen aanbreekt, wordt het leven wel heel dramatisch.
Het is nu drukker dan druk op het werk. En dan moet ik juist heel hard werken om te zorgen dat ik genoeg ontspan en relax. Het paasweekend hielp natuurlijk al mee met de vrije dagen. We deden weer een huizenruil met een gezinnetje uit de buurt van Mechelen. Wat was dat leuk! We kwamen in een mooi huis terecht met grote tuin en kippen. Elke ochtend een kakelvers eitje, wat wil een (stads)mens nog meer! We hebben de stad verkend, maar zijn ook uitgeweken naar omliggend natuurgebied. Afgelopen zaterdag heb ik een fietstochtje gemaakt richting de Loosdrechtse Plassen. Ik stopte onderweg bij het lieftallige sluisje bij Loenen aan de Vecht om mijn boterhammetjes te eten en een boekje in de zon te lezen. Uiteindelijk stond er zo'n 45 kilometer op de teller. Als beloning heb ik mezelf getrakteerd op een oranje tompouce. En zojuist heb ik een gesprekje aangevraagd bij de welzijnsstichting vanwege een vrijwilligersvacature. Ik werk 4 dagen, dus heb daarmee feitelijk al 1 dag 'pensioen'. Een goede reden om dan vrijwilligerswerk te gaan doen en daarvoor hoef ik niet te wachten tot ik een pensionado ben.
Zo bezien valt het werkende leven toch nog wel mee. Twee dagen werken en vijf dagen vrij is (nog) niet haalbaar, maar vier dagen werken en drie dagen vrij is toch ook al een mooi begin om het nieuwe nietsdoen in de praktijk te brengen.
Vier vrije dagen lijkt me al heel fijn. Dan heb je toch een heel redelijke balans tussen werk en vrije tijd.
BeantwoordenVerwijderen