woensdag 23 januari 2013

Onbereikbaar

Bron: educatie.ntr.nl Land van Melk en Honing Onbereikbaar

Weet je nog, de tijd dat er geen mobiele telefoons waren? Mocht je het je niet meer kunnen herinneren, kun je je geheugen opfrissen met dit filmpje. Het gaat over mobiel bellen in 1999. Een grappig filmpje en ergens ook wel confronterend. Zo'n 14 jaar geleden vond men het idee om constant met een mobiele telefoon rond te lopen en altijd en overal maar bereikbaar te zijn niet noodzakelijk. Wat zijn de tijden dan veranderd!
Of het nu een belletje, een sms'je, een whatsappje, een tweetje of een facebookberichtje is: meerdere momenten per dag wordt er contact gezocht en word je geacht om daar direct op te reageren.

Een telefoon is een handig tijdsverdrijf als je moet wachten of in de trein zit. Hoe vaak zie je niet een hele treincoupé vol mensen turend op het kleine schermpje van hun telefoon of bellend met de bekende boodschap: "ik zit nu in de trein".

Er is zelfs al een naam bedacht voor de herkenbare angst om je telefoon te vergeten: nomofobie. Meer dan de helft van de telefoonbezitters schijnt in paniek te raken bij de gedachte dat ze telefonisch niet bereikbaar zijn. Veel mensen die merken dat ze hun telefoon vergeten zijn, keren terug naar huis om de mobiel alsnog op te halen. Tja, je voelt je toch onthand zonder zo'n ding in je tas.

Constante bereikbaarheid kan leiden tot stress, aldus verschillende onderzoeken. Prikkelbaarheid, verminderde concentratie en moeite om te ontspannen zijn symptomen die daarbij genoemd worden. Doordat je tegenwoordig makkelijk kunt mailen met de telefoon, kunnen werkdagen ook steeds langer worden, omdat de behoefte om 'even mail te kijken' soms onbedwingbaar lijkt te zijn en de werkcommunicatie ook buiten kantoortijden vrolijk doorgaat.

In contact zijn met mensen is leuk en prettig. Ook ik kan de gehele treinrit vullen met de telefoon en soms heb ik bij vlagen last van nomofobie. Maar soms is het ook weleens te veel. Soms wil je er 'even niet zijn'. Maar niet reageren maakt mensen ofwel ongerust, omdat ze denken dat er iets mis is ofwel mensen denken dat je ongeïnteresseerd bent. Er zijn steeds meer bedrijven met een cultuur van 24-urige bereikbaarheid. Je zou je er bijna schuldig over voelen als je dan niet reageert.

Toch vind ik het enorm gezond om af en toe even 'offline' te gaan en de verbinding met de buitenwereld te verbreken. Telefoon uitzetten, ergens in de hoek leggen en negeren. In plaats daarvan boekje lezen, muziekje luisteren of desnoods naar de muur staren. Echte noodgevallen zijn gelukkig zeldzaam en meestal zijn berichten niet zo dringend dat een reactie niet een uur of 24 kan wachten.

Komende zaterdag wordt voor mij weer eens een onbereikbaarheidsdag. Het enige contact dat ik maak is in real life als een vriendin van mij langskomt. Uiteindelijk vele malen waardevoller dan alle virtuele communicatie bij elkaar.

Ben jij ook wel eens lekker onbereikbaar?

6 opmerkingen:

  1. O ja, geregeld. Zo heb ik mijn mobiele nr, niet overal vrij gegeven. Komt wel bij hoor,dat wij een gewone vaste lijn hebben en mijn man volledig is afgekeurd, du s er vaak iemand thuis is. Ten tweede vergeet ik mijn mobiel weleens op te laden, dus ben je vanelf beperkt bereikbaar. Toch als mensen alleen zijn, baal ik als ik ze niet kan bereiken. Want dan gaat er gelijk een alarmbelletje, er zal toch niks gebeurd zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben niet echt vergroeid met mijn mobieltje en zoveel berichtjes/telefoontjes komen er niet binnen op de mijne. Soms dagen niks, zelfs. Maar ik verstuur zelf ook bijna nooit berichtjes en bel alleen als het echt nodig is in het algemeen. Ik reageer alleen op berichtjes als ik dat zinvol vindt op dat moment. Ben geen 'fun'gebruiker en geen lid van fb ed. Scheelt enorm moet ik zeggen.
    Het ding is me eigenlijk niet tot last, moet ik zeggen.
    Eerlijk gezegd wil ik alleen bereikbaar zijn voor manlief en school, mocht het nodig zijn. De rest vind ik niet belangrijk genoeg, of bellen op de vaste telefoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Meestal heb ik de mobiele wel bij me. Wij hebben geen vaste telefoon meer, al jaren niet meer.
    Wat ik wel weet is dat het zo belangrijk is de werkgever van je partner je mobiele nr te geven in geval van nood. Mijn ervaring is dat ik niet bereikbaar was (lees ze hadden niet mijn nr) tijdens het ongeluk. Ik werd nadat ik thuis kwam opgewacht door agenten. Via buren en school zijn ze er achter gekomen dat ik een kind naar schoolkamp aan het brengen was.
    De mobiel van mijn man was helemaal kapot dus daar konden ze ook niets meer mee om nrs te zoeken.
    Nu probeer ik altijd bereikbaar te zijn, zeker voor de kids en scholen.
    Grt Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben ook wel eens onbereikbaar, hoewel ik niet veel bel of mail. In het weekend plaats ik in principe geen blogs en maak ik geen gebruik van sociale media als Twitter. Af en toe word ik gek van de ranzige, vreselijke, walgelijke foto's op Twitter van mishandelde dieren enzo... Gruwel, werkelijk te erg voor woorden, dan heb ik het helemaal gehad en moet ik echt even bijkomen. Facebook gebruik ik nauwelijks, jij?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik leid een leven apart van mijn gsm. Ok het is makkelijk maar ik hoef niet altijd bereikbaar te zijn. Soms laat ik hem een paar dagen in mijn auto liggen en besef ik zelfs niet dat ie daar ligt:-)

    BeantwoordenVerwijderen

  6. Als je moeilijke tijden of armoede doormaakt, moet je niet depressief zijn, want dit is een goede kans om weer rijk en gelukkig te zijn, neem dan contact op met divinecardhacker@gmail.com om je hoofdkaart te pakken die al vol zit met geld.

    Ik kreeg mijn eigen stamkaart van hem en ik gebruik deze kaart om elke dag 3000€ te verzamelen, als u dringend uw kaart ook moet hebben en u zult heel blij zijn zoals ik ben.

    Contact: divinecardhacker@gmail.com

    Bedankt

    BeantwoordenVerwijderen

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...