Het haasje zijn

Zoals al vaker trots op dit blog vermeld, heb ik me gestort op het hardlopen. Heerlijk om zelf te kunnen bepalen wanneer je wilt sporten zonder rekening te hoeven houden met de openingstijden van de sportschool (hoogstens van het park, want die sluit om 21 uur) en geen last te hebben van een maandelijkse afschrijving die het sluimerende schuldgevoel van een keer of wat overslaan dominant de kop op laat steken. Los van een 6-malige clinic in het park heb ik nog geen extra kosten gemaakt. 

Met dat je een nieuwe sport gaat beoefenen treed je een nieuwe, onbekende wereld binnen. Je voegt je bij een bevolkingsgroep dat zichzelf identificeert met de hardloopsport en zich vol trots hardloper noemt. Als soortgenoten herken je elkaar onmiddellijk, als je beiden met een rood hoofd, kekke oordopjes in met pompende muziek, geruisloos voorbij stampt op je vette hardloopschoenen en je elkaar de geheime groet geeft; een bijna onzichtbaar hoofdknikje, een nonchalant iets opgestoken hand of een begrijpende blik: ik weet wat je doormaakt, vriend(in). Hoewel een ultieme solosport bereikt het groepsgevoel zijn climax bij een marathon. Hordes normaliter los lopende hardlopers verenigen zich bij de afgesproken start en fokken elkaar op met het alomtegenwoordige fanatisme. Je hoeft misschien niet te winnen (dat doen die mooie ranke Kenianen of Ethiopiërs altijd), maar je zult het op z'n minst volhouden of nog beter: je PR (persoonlijke record) verbeteren.
 

Als echte pro zorg je dat je een Haas bij je hebt. Rustig maar, hardlopers zijn geen dierenbeulen die tijdens hun wedstrijden meedogenloos achter hazen aan gaan jagen of als tussendoortje tijdens het rennen een kruidig gestoofd stukje haas uit hun ritszakje halen. Een haas is een loper die eigenlijk voor spek en bonen meedoen en de echte loper tijdens zijn lijdensweg aanmoedigt, op gezette tijden tot een gematigder tempo dwingt, ervoor zorgt dat de loper tijdig vieze gelcapsules en nog ranziger isotone sportdrankjes inneemt en tegen het einde van de run de meest valse verwensingen naar het hoofd van de inmiddels meer dode dan levende renner slingert, waardoor deze van pure agressie het laatste restje kracht uit de benenwagen trekt om die vermaledijde finishlijn over te komen. 

Wat de hardloopwereld gemeenschappelijk heeft met andere werelden is het fenomeen van de vermarkting. Prestaties leveren aanzien, maar je kunt je status als hardloper ook kopen. Dit gebeurt in de vorm van ingenieuze GPS-horloges, pimpelpaarse zweetbandjes met gouden randje, smartphone-houders die je om je bovenarm bindt (je telefoon vasthouden tijdens het lopen is echt een beetje sneu), tights met opdrukken die een hallucinerend effect teweegbrengen, sportshirtjes in alle kleuren van de regenboog met ademende stoffen die op magische wijze het zweet afvoeren, toffe windjacks die naast wind en regen ook mensen op afstand houden, vanwege de intimiderende schoonheid ervan, en de zogenoemde hardloopriem waar je bij gebrek aan hazen je geïsoleerde bidons kunt vervoeren tijdens de race. Uiteraard hangen hier prijskaartjes aan en het is niet bepaald weinig kan ik je verzekeren. Maar weet je wat nu zo erg is? Ik ben er enorm gevoelig voor! Help!

Ik maak er een sport van om de verleidingen en marketingtrucs te weerstaan en alleen te kopen wat nodig is en van toegevoegde waarde. Maar zodra ik dan aan het sporten sla in de meer gangbare zin van het woord, slaat het consumeervirus genadeloos toe. Sta je daar in het park met je slobberige zwarte sportbroekje, voor een prikkie aangeschaft bij ouwe Hennes en alweer wat jaartjes oud, tevens handig te gebruiken als pyjamabroek. Met het trainingsjasje dat weggeplukt is uit de kast bij moeders die wist te vertellen de de 30+-broer daar rond zijn 12de met veel plezier in gelopen heeft, want toen mode. En dan voel je je, omringd door werkelijke plaatjes van hardloopmensen toch een beetje....sneu.....misplaatst....net niet....

En dan verzand je dus vanzelf op de über-hippe-hardloopdames-website als deze en zie je de coolste outfits op andere beruchte shopsites en is een wensenlijstje zo geboren. De enige reden dat ik nog geen kleding heb aangeschaft is omdat ik het kledingbudget deze maand al heb gebruikt voor iets anders. Maar oh...het geld brandt in de portemonnee.

Dus, als jullie tips hebben om van de consuminderdrang verlost te worden óf om toch aan deze drang toe te geven op zodanige wijze dat het met iets minder geld gemoeid gaat, hoor ik het graag!